De Geestelijke Gezondheidszorg (GGZ) zit in de knel. Er is te weinig personeel en er zijn te veel loketten, waardoor de hulpvraag vaak niet op de juiste plek terechtkomt. De eis om iedere cliënt te diagnosticeren - zonder diagnose betaalt de verzekeraar niet uit - leidt bovendien tot onnodige medicalisering en zelfs tot het weigeren van mensen met complexe problemen. Inmiddels wachten in Nederland meer dan 80.000 mensen met psychische problemen op professionele hulp en dat aantal groeit. De onafwendbare conclusie is dat het anders moet in de GGZ. Maar hoe? In haar Pieter Boeke Lezing stelt Floortje Scheepers het huidige zorgsysteem ter discussie. Moet een psychische ontregeling altijd door een professionele hulpverlener ‘opgelost’ worden? Wat kan de eigen leefomgeving doen? En hoe zetten we de ontwikkeling van ‘geholpen worden’ naar ‘jezelf (en anderen) leren helpen’ in gang?